Advocaten van 11 van de 35 slachtoffers eisen nu  13,2 miljoen euro van Tomtom.
Opmerkelijk: ze leggen deze eis ook bij de Amerikaanse concurrent Garmin, omdat er twee
gps-systemen aan boord waren en onduidelijk is welke werd gebruikt. Maar hoe dan ook: die had moeten waarschuwen voor een te laag viaduct.

Bij TomTom zelf is nog geen dagvaarding binnen. Wat daar thans over deze zaak bekend is, is uitsluitend wat bekend is geworden via media. Hoewel TomTom wel speciale navigatie heeft voor vrachtwagens en bussen, is het zelfs nog niet gekend of er van een dergelijk systeem sprake was, en of deze dan wel goed ingesteld was.

Zoals gebruikelijk bij navigatie systemen en ook een terugkerende vraag is op het navigatieforum van de navigatiehelpsite, hebben systemen een scherm waarbij de gebruiker eerst op zijn verantwoordelijkheid word gewezen en dat het systeem slechts een hulpmiddel is. Mede op die grond zou de claim al weinig kans hebben omdat de voorwaarden van het gebruik van de navigatie afdoende moeten zijn.

Of Tomtom of Garmin dus echt in de buidel moeten tasten vanwege de onoplettendheid van een Amerikaanse buschauffeur, is maar de vraag. Letselschadeadvocaat Sander de Lang (lid van de American Association for Justice) weet dat bizarre voorbeelden van ‘de Amerikaanse claimcultuur‘ soms met opzet breed worden uitgemeten in Europa.
“Bepaalde industrieën die niet willen dat de Amerikaanse claimcultuur naar Europa komt, zoals bijvoorbeeld de tabakswereld, pluggen graag onzinverhalen.”

De claim namens de 11 buslachtoffers is echter serieus. Bovendien is de Amerikaanse claimcultuur ook weer niet zo bizar als het soms lijkt. ,,Het komt in Amerika regelmatig voor dat een bedrijf niet verzekerd is,” zegt De Lang. ,,Stel dat dat bij dit busbedrijf het geval is. Dan krijg je als slachtoffer dus gewoon niks, nul. Niet gek dat advocaten dan verder gaan kijken waar het geld wel te halen is.”

,,Wat ook meespeelt is dat Amerika in tegenstelling tot Nederland weinig controlerende instanties heeft zoals de Voedsel- en Warenautoriteit. Dat moet de consument daar echt zelf doen. Bekend is het wél waargebeurde verhaal van die vrouw die bij McDrive koffie bestelt, het tussen haar benen zet en wegrijdt. Gevolg: koffie valt om, derdegraads brandwonden. Het lijkt bizar om dan McDonald’s aan te klagen voor gemorste koffie, totdat haar advocaat ontdekte dat McDonald’s een goedkope koffieboon gebruikte en om de smaak te maskeren de koffie 10 graden te heet maakte. Toen had ze een punt. Ze had anders nooit zulke brandwonden gehad. Ze kreeg uiteindelijk 2 ton.”*

Maar of Tomtom echt wat te vrezen heeft, betwijfelt De Lang. ,,Uiteindelijk mislukken dergelijke zaken in Amerika ook vaak. Ook daar kijkt de jury serieus naar de redelijkheid van een claim.”

* aanvulling van de redactie NavigatieHelpSite : de genoemde 2 ton was in US dollar en werd wegens verwijtbaarheid (20%) teruggebracht tot 160.000 dollar US. Daarna is er nog flink met de bedragen geschoven

…

The jury awarded Liebeck $200,000 in compensatory damages. This amount was reduced to $160,000 because the jury found Liebeck 20 percent at fault in the spill. The jury also awarded Liebeck $2.7 million in punitive damages, which equals about two days of McDonalds’ coffee sales.

Post-verdict investigation found that the temperature of coffee at the local Albuquerque McDonalds had dropped to 158 degrees fahrenheit.

The trial court subsequently reduced the punitive award to $480,000 — or three times compensatory damages — even though the judge called McDonalds’ conduct reckless, callous and willful.

No one will ever know the final ending to this case.